[ Pobierz całość w formacie PDF ]
.Dior Eluchil zaœ wzi¹³ siê do pracy, aby przy­wróciæchwa³ê królestwa Doriathu.Pewnego jesiennego wieczora jakiœ zapóŸniony goœæ zako³ata³ do bramy Menegrothui za¿¹da³, by go bez zw³oki zaprowa­dzono do króla.By³ to jeden z wodzów ElfówZielonych z Ossiriandu, wiêc wartownicy wpuœcili go i zaprowadzili do komnaty,gdzie Dior siedzia³ samotnie; przybysz bez s³owa wrêczy³ królo­wi szkatu³kê iodszed³.W szkatu³ce le¿a³ Naszyjnik Krasnolu­dów z oprawionym weñ Silmarilem.Dior ujrzawszy go zrozu­mia³; ¿e to jest znak, i wiedzia³, co mu zwiastuje: otoBeren Erchamion i Luthien Timwiel umarli prawdziwie i odeszli tam, gdzie pozaœwiatem dope³nia siê los rodzaju ludzkiego.D³ugo wpatrywa³ siê Dior w Silmaril, którego jego rodzice przeciw wszelkiejnadziei odebrali straszliwemu Morgothowi, i z wielkim ¿alem op³akiwa³ ich takwczesn¹ œmieræ; mêdrcy po­wiadali, ¿e to w³aœnie Silmaril skróci³ ich ¿ycie, bopiêknoœæ Luthien, gdy nosi³a ten klejnot, jarzy³a siê p³omieniem zbyt ja­snymdla krainy œmiertelnych.Potem Dior wsta³ i gdy w³o¿y³ na szyjê Nauglamir, sta³siê najpiêkniejszym z synów œwiata poœród trzech ras: Edainów, Eldarów iMajarów.Lecz gdy miêdzy elfami rozproszonymi po Beleriandzie roze­sz³a siê wieœæ, ¿eDior, spadkobierca Thingola, nosi Naszyjnik Krasnoludów, zaczêli mówiæ: „OtoSilmaril Feanora znowu p³o­nie w lasach Doriathu", a synowie Feanoraprzypomnieli sobie swoj¹ przysiêgê, o której pamiêæ by³a przez jakiœ czasuœpiona.Dopóki bowiem Naszyjnik Krasnoludów nosi³a Luthien, ¿aden z elfów nieoœmieli³by siê na ni¹ podnieœæ rêki, lecz gdy siedmiu synów Feanora dowiedzia³osiê o odbudowie Doriathu i o chwa­le Diora, pospieszyli - ka¿dy z miejsca,nieraz odleg³ego, gdzie zawêdrowa³ - na wspóln¹ naradê i wyprawili do Dioraposelstwo, ¿¹daj¹c nale¿nego im klejnotu.Dior jednak nie odpowiedzia³ synom Feanora, wiêc Kelegorm podjudzi³ braci donapaœci na Doriath.Zaskoczyli ten kraj znie­nacka w po³owie zimy i stoczyli zDiorem bitwê w grodzie Ty­si¹ca Grot i tak siê sta³o, ¿e po raz drugi elfowieprzelali krew elfów.Kelegorm pad³ z rêki Diora, polegli te¿ Kurufin i smag³yKaranthir, lecz Dior tak¿e zgin¹³; zginê³a te¿ jego ¿ona Nimloth, a okrutnis³udzy Kelegorma porwali jej dwóch synków i porzucili w puszczy, skazuj¹c naœmieræ g³odow¹.Maedhros szczerze siê t¹ zbrodni¹ oburzy³ i d³ugo szuka³ obuch³opców w lasach Do­riathu, lecz nie odnalaz³ ich i ¿adna opowieœæ nie mówinic o lo­sach Elureda i Elurina.Zniszczony Doriath nigdy ju¿ nie powsta³ z ruin.Lecz syno­wie Feanora nieosi¹gnêli celu wyprawy, gdy¿ wœród garstki nie­dobitków, którym uda³o siê uciecprzed napastnikami, by³a córka Diora, Elwinga; ci zbiegowie unieœli ze sob¹Silmaril i szczêœli­wie dotarli w jakiœ czas potem na brzeg morza, do ujœciaSirionu.XXIIITuor i upadek GondolinuMówiliœmy ju¿, ¿e brat Hurina, Huor, poleg³ w Bitwie Nie­przeliczonych £ez;zim¹ tego samego roku jego ¿ona Riana powi³a w puszczy Mithrimu syna imieniemTuor, którego wzi¹³ na wychowanie Annael, jeden z Elfów Szarych zamieszkuj¹cychjeszcze góry w tej krainie.Kiedy Tuor mia³ lat szesnaœcie, elfowie postanowiliopuœciæ swoje dotychczasowe siedziby w jaski­niach Androth i przenieœæ siêukradkiem na odleg³e po³udnie do Przystani Sirionu, lecz nie uszli daleko, gdyich napadli orkowie i Easterlingowie.Tuor wziêty do niewoli sta³ siê jeñcemLorgana, wodza Easterlingów w Hithlumie.Po trzech latach zbieg³ z niewoli, wróci³ do jaskiñ Androth i ¿yj¹c tamsamotnie potrafi³ wyrz¹dziæ tyle szkód Easterlingom, ¿e Lorgan naznaczy³ cenêna jego g³owê.Przez cztery lata pêdzi³ tam ¿ycie pustelnicze i zbójnickie, potem jednak Ulmopostanowi³ wyprowadziæ go z ziemi jego ojców, poniewa¿ upatrzy³ sobie Tuora nanarzêdzie w³asnych zamys³Ã³w; Tuor opuœci³ wiêc znowu jaskinie Androth i ruszy³tym razem na zachód przez Dor-lomin i trafi³ do Annon-in-Gelydh, BramyNoldorów, któr¹ lud Turgona zbudowa³ przed wie­kami, gdy jeszcze przebywa³ wNewaœcie.Ciemny tunel prowa­dzi³ pod górami do Kirith Ninniach, ¯lebu Têczy,którym rw¹cy potok sp³ywa³ do zachodniego morza.Dziêki temu nikt nie za­uwa¿y³ucieczki Tuora, ludzie ani orkowie, i wieœæ o tym nie dotar³a do uszuMorgotha.Gdy Tuor przyby³ do Nevrastu, zobaczy³ Belegaer, Wielkie Morze, a jego g³os itêsknota do niego pozosta³a Tuorowi na za­wsze w uszach i sercu; odt¹d nigdynie opuœci³ Tuora niepokój, który w koñcu zaprowadzi³ go w g³êbiny królestwaUlma.Prze­bywa³ w Newaœcie samotnie, a tymczasem lato przemija³o i zbli­¿a³asiê zag³ada Nargothrondu; dopiero jesieni¹ ujrza³ siedem wielkich ³abêdzilec¹cych na po³udnie i zrozumia³, ¿e to jest znak, na który od dawnawyczekiwa³, poszed³ wiêc brzegiem morza œladem ich lotu.W ten sposóbzawêdrowa³ wreszcie do opusz­czonego dworu Vinyamar pod gór¹ Taras i tamznalaz³ tarczê, kolczugê, miecz i he³m, zostawione przez Turgona na rozkaz Ulmaprzed wiekami.Ubra³ siê w ten rynsztunek i zszed³ na brzeg morza.Potê¿na burza nadci¹ga³aw³aœnie od zachodu, a wœród burzy ukaza³ siê Ulmo, W³adca Mórz, w ca³ymmajestacie i przemówi³ do Tuora stoj¹cego na brzegu.Kaza³ mu odejœæ z tegokraju i szukaæ ukry­tego królestwa Gondolinu; da³ mu te¿ wielki p³aszcz, byokrywa³ go cieniem przed oczyma nieprzyjació³.Lecz rankiem po burzy Tuor spotka³ pod murami Vinyamaru pewnego elfa.By³ toVoronwe, syn Aranwego z Gondolinu; na­le¿a³ on do za³ogi ostatniego statkuwys³anego przez Turgona na Zachód.Gdy statek zawróciwszy w koñcu z pe³nego morza znalaz³ siê ju¿ tak bliskoŒródziemia, ¿e widaæ by³o jego wybrze¿e, rozsza­la³a siê straszliwa burza iwszyscy ¿eglarze utonêli z wyj¹tkiem Voronwego, którego Ulmo ocali³ i wyrzuci³z fal na l¹d w pobli­¿u Vinyamaru [ Pobierz caÅ‚ość w formacie PDF ]

  • zanotowane.pl
  • doc.pisz.pl
  • pdf.pisz.pl
  • rurakamil.xlx.pl
  •