Janusz A Zajdel Cylinder van Troffa

[ Pobierz całość w formacie PDF ]
.Przyjrza�em si� jej dok�adnie.By� to cz�ekokszta�tny robot wspinaj�cy si�niezdarnie po g�adkiej powierzchni s�upa.Przy akompaniamencie �miechów ipokrzykiwa� usi�owa� wej�� wy�ej, lecz jego metalowe ramiona obsuwa�y si� cochwila i zje�d�a� z powrotem w dó�.M�odzi ludzie najwyra�niej zn�cali si� nadautomatem, zmuszaj�c go bezsensownymi rozkazami do wykonania sztuki, któraprzekracza�a jego mo�liwo�ci.Wzd�u� �cian budynków zbli�y�em si� do rozbawionej grupki.Robotowi w�a�nieuda�o si� podci�gn�� na wysoko�� oko�o czterech metrów.Szczup�y ch�opak od�ugich, ciemnych w�osach wysun�� si� spo�ród stoj�cych woko�o i patrz�c wgór�, z d�oni� wspart� o s�up, wysokim, dziecinnym g�osem zach�ca� robota dodalszej wspinaczki.D�onie robota nie zdo�a�y utrzyma� ci�aru.Run�� w dó� i nim ch�opak zd��y�uskoczy�, pad� przygnieciony masywnym cielskiem do chodnika.Zupe�nie bez udzia�u �wiadomo�ci rzuci�em jakie� s�owo - ostrzegawczy krzyk,który zabrzmia� tu� przed �oskotem upadku.Ch�opcy w pierwszym odruchu skoczyliku le��cemu.Robot podniós� si� niezgrabnie i utykaj�c usun�� si� na bok.Otoczyli miejsce wypadku, trwaj�c chwil� w milczeniu i bezruchu, a potemkolejno odwracali g�owy.I wtedy dopiero dostrzegli mnie.Spr�yli si� nagle, twarze ich o�ywi�y si�, d�onie si�gn�y za bluzy.W jednejchwili pojawi�y si� w nich krótkie, po�yskuj�ce metalem rurki czy pa�ki.Zapominaj�c o le��cym wspó�towarzyszu, z dziwnymi u�mieszkami na twarzachruszyli kocim krokiem w tyralierze w moj� stron�.Cofn��em si� o dwa metry,przywieraj�c plecami do �ciany domu.Szli powoli �ciskaj�c w d�oniach pa�ki.Ze sposobu, w jaki je trzymali,wynika�o, �e nie jest to bro� palna.S�u�y�y po prostu do bicia.- No, cho.dyrba, no, cho.no, no, no, no! - jeden z napastników wysun��si� do przodu i kiwaj�c palcem lewej d�oni, jakby zach�ca� mnie, bym si�zbli�y�.Inni tymczasem oskrzydlali mnie z obu stron.Patrz�c w oczynadchodz�cemu, powoli cofn��em d�o� do otworu w moim �achmanie, by uj�� kolb�zatkni�tego za pas pora�acza.Równocze�nie lew� r�k� uchwyci�em mocniejtrzymany na ramieniu worek, którego dotychczas si� nie pozby�em chyba dlatego,�e stanowi� nieod��czny sk�adnik mojego przebrania.Ch�opak zatrzyma� si� o dwakroki przede mn� i szybkimi spojrzeniami oceni� odleg�o�� do stoj�cych po obustronach towarzyszy.Skoczy�em do przodu, zamachn��em si� workiem.Ch�opak odruchowo wyrzuci� dogóry lewe rami�.Pu�ci�em worek i chwyci�em jego przegub, usi�uj�c przerzuci�go przez biodro.By� jednak zwinny i wyra�nie zaprawiony w walce wr�cz.Uda�omi si� tylko odwróci� go i mocnym kopniakiem w ty�ek odrzuci� o kilka kroków.Nim upad�, mia�em ju� na karku dwóch najbli�szych spo�ród pozosta�ych.Strz�sn��em ich z siebie, lecz jednemu uda�o si� przy�o�y� mi pa�k� w leweprzedrami�.Drugi uczepi� si� mojego poncho.Szarpn��em si� w kierunku �ciany,tkanina p�k�a od szyi po sam brzeg i spad�a ze mnie, lecz plecy znalaz�y napowrót oparcie o tward� p�aszczyzn�.Sta�em w rozkroku, z lew� r�k� obwis��bezw�adnie, przeszywan� bólem od �okcia po nadgarstek.W prawej trzyma�empora�acz.Napastnicy jakby zamarli, zesztywnieli w pó� skoku ku mnie.Wyba�uszonymioczyma wpatrywali si� w mój kombinezon, r�ce im zwis�y, z d�oni którego�wypad�a pa�ka i z brz�kiem potoczy�a si� w moj� stron�.Ten, którego kopn��em,zbiera� si� w�a�nie z ziemi.Spojrza� na mnie i pozosta� w przykl�ku na jednokolano, wsparty na d�oni, z rozszerzonymi oczyma.- Nie tryfi� - sykn��.- To lunak!- Nie lunak! - rzuci� który� inny.- Patrz, co ma! To docent!- Docenta nie widzia�e�?! - burkn�� trzeci.- To jest kosmak!- Gwolisz! Kosmaków nie ma!- Ful z nim.Ja zgwalam! - zadecydowa� prowodyr i d�ugimi susami przemkn�� nadrug� stron� ulicy.Skierowa�em w jego stron� wylot pora�acza i nie mierz�c pstrykn��emprzyciskiem.Zawadzi�em go wida� swym skrajem rozproszonego pola, bo tylko nogirnu si� popl�ta�y, ale utrzyma� równowag� i oparty o �cian�, st�kaj�c g�o�no,rozciera� zdr�twia�e �ydki.Reszta sta�a bez ruchu, patrz�c to na mnie, to naniego.- Ty, kosmak! - odezwa� si� który� potulnie i z pewn� doz� szacunku.- Daj �y�,pójdziem! No?Zrobi�em wymowny gest uzbrojon� d�oni�.Prysn�li we wszystkie strony i w jednejchwili znikn�li, jakby wsi�kn�li w witryny sklepów.Ten, który dosta� zpora�acza, ku�tyka� teraz gdzie� po drugiej stronie ulicy.Podszed�em dole��cego ch�opaka.Nie �y�.Górna cz�� tu�owia by�a zmia�d�ona.Jego okr�g�e,szkliste oczy patrzy�y w zenit.- Czym mog� s�u�y�? - us�ysza�em obok siebie.Obejrza�em si�.Obok sta� robot.Ten sam, który spad� ze s�upa.Czeka� narozkazy.Widocznie by� przeznaczony do umilania �ycia przechodniom.Tylkoprzypadkiem sta� si� morderc�, cho� nie by�bym zdziwiony, gdyby uczyni� toprzez zemst�.- Podnie� go i chod� za mn� - powiedzia�em wskazuj�c na zw�oki.Nie ogl�daj�csi� ruszy�em w stron� widocznego o kilkadziesi�t metrów trawnika.Robot cz�apa�za mn�.- Wykop dó� - powiedzia�em wskazuj�c na trawnik i obrysowuj�c czubkiem butakszta�t prostok�ta.- Taki.A potem zakop cia�o.Robot ostro�nie u�o�y� zw�oki na trawie, przykl�kn�� i rozstawionymi palcamimechanicznych d�oni odgrzeba� warstw� darni.Po chwili jednak metalowe pazuryzazgrzyta�y o tward� p�yt�.Pod dwudziestocentymetrow� warstw� gleby by� beton.Zapomnia�em na chwil�, �e prawdziwa Ziemia znajduje si� gdzie� tam w g��bi,zakryta i zapomniana.To, co pi�trzy�o si� nad ni�, by�o tylko chorobliw�naro�l�, nowotworem, nad miar� wybuja�ym obcym cia�em.- Przesta�.Zrób co� z nim! - powiedzia�em do robota.- Wezw� wóz funebralny - o�wiadczy� us�u�nie.Kiwn��em g�ow�, nie wiedz�c nawet, czy zrozumia� ten gest i poszed�em zpowrotem w kierunku wej�cia do stacji kolei podziemnej.Dopiero teraz zrozumia�em, jak trudnym i skomplikowanym przedsi�wzi�ciem b�dzieto, co wydawa�o si� jak najprostsze.To miasto by�o mi obce, by�o innymmiastem, naros�ym nad dawnym, które zna�em.Bez planów geodezyjnych trudnob�dzie odnale�� miejsce, gdzie nale�y szuka� [ Pobierz całość w formacie PDF ]

Search

Podstrony