Jrr Tolkien Wyprawa (2 z 2) (3)

[ Pobierz całość w formacie PDF ]
.We�my od razuostatni�.- Smutna historia - rzek� wreszcie.- Obawiam si�, �e spotka� ich okropnykoniec.S�uchajcie! Nie mo�emy si� wydosta�.Nie ma wyj�cia.Zaj�li most idrug� sal�.Frar, Loni i Nali zgin�li.Potem cztery wiersze nieczytelne, prócztych s�ów: woda si�ga do murów Zachodniej Bramy.Czatownik z wody porwa� Oina.Nie mo�emy si� wydosta�.Zbli�a si� koniec.Dalej: b�bny, b�bny graj� wg��binach.Co to mo�e znaczy�? Ostatnie s�owa nakre�lone widocznie wpo�piechu, pismem elfów: ju� nadchodz�.Wi�cej nie ma nic.Gandalf umilk� i pogr��y� si� w my�lach.Wszystkich dreszcz przebieg� odgrozy, jak� wia�o z k�tów pieczary.- �Nie mo�emy si� wydosta� - mrukn�� Gimli.- Nam si� uda�o, �e woda troch�opa�a i �e czatownik zaspa� u jej po�udniowego brzegu.Gandalf podniós� g�ow� i rozejrza� si� po sali.- Do ostatka bronili tych dwóch wej�� - rzek�.- Ale wtedy by�a ich ju� tylkogarstka.Tak si� sko�czy�a próba odzyskania Morii.Próba odwa�na, lecz szalona.Jeszcze nie czas na to! Teraz niestety musimy po�egna� Balina, syna Fundina.Niech spoczywa w domu swoich ojców.We�miemy z sob� t� ksi�g�, Ksi�g� Kronik,�eby j� potem dok�adnie przestudiowa�.Pilnuj jej, Gimli, a j�sli to b�dziemo�liwe, oddaj j� Dainowi.Dla niego jest szczególnie ciekawa, chocia� zasmucigo bardzo.Chod�my! Ranek ju� mija.- Któr� drog� pójdziemy? - spyta� Boromir.- Wracamy do poprzedniej sali - odpar� Gandalf - ale nie strwonili�my czasu namarne odwiedzaj�c t�.Teraz wiem, gdzie jeste�my.Gimli ma racj�: to jest salaMazarbul, a miejsce, w którym nocowali�my, to dwudziesta pierwsza salapó�nocnego skrzyd�a.Z tego wniosek, �e nale�y z niej wyj�� przez wschodniedrzwi i kierowa� si� na prawo, ku po�udniowi, i w dó�.Dwudziesta pierwsza salaznajduje si�, o ile pami�tam, na siódmym poziomie, to znaczy o sze�� pi�terpowy�ej bramy.Dalej�e! Wracamy do sali.Ledwie Gandalf wymówi� te s�owa, gdy rozleg� si� straszliwy d�wi�k: grzmi�cedum, dum dobieg�o jak gdyby z g��bi podziemi, a� ska�a zadr�a�a pod stopamiw�drowców.Wszyscy w przera�eniu rzucili si� do drzwi.Nowy grzmot - dum, dum -przetoczy� si�, jakby pi�ci olbrzymów wali�y w wydr��one ska�y Morii niby wogromny b�ben.Potem rozniós� si� echem g�os rogu.W sali kto� zad�� pot�nie wróg, a z daleka odpowiedzia�y mu inne rogi i ochryp�e wrzaski.Korytarzezadudni�y jakby od spiesznych kroków tysi�cy stóp.- Nadchodz�! - krzykn�� Legolas.- Nie ma wyj�cia - powiedzia� Gimli.- Jeste�my w pu�apce! - zawo�a� Gandalf.- Ach, czemu� si� nie pospieszy�em!Schwytali nas w potrzask tak, jak przed laty tamtych.Ale wtedy mnie tu nieby�o.Zobaczymy jeszcze.Dum, dum - zagrzmia�y b�bny, a� zatrz�s�y si� �ciany komory.- Zatrzasn�� drzwi i zabarykadowa�! - krzykn�� Aragorn.- Póki si� da, niezrzucajcie baga�y, mo�e zdo�amy si� przebi�.- Nie! - rzek� Gandalf.- Nie powinni�my da� si� tu zamkn��.Niech wschodniedrzwi zostan� otwarte na o�cie�.tamt�dy uciekniemy, je�li si� uda.Znów zagra� ochryple róg i buchn�� przera�liwy wrzask.Z korytarza dobieg�tupot nóg.Szcz�kn�y i zadzwoni�y miecze, gdy je osaczeni dobywali z pochew.Glamdring zaja�nia� bladym �wiat�em, ostrze ��de�ka rozb�ys�o.Boromir podpar�ramieniem zachodnie drzwi.- Nie zamykajcie jeszcze! - powiedzia� Gandalf.Jednym skokiem znalaz� si� uboku Boromira i wyprostowa� si� dumnie.- Kto jeste�cie, �e przychodzicie zak�óca� spoczynek Balina, W�adcy Morii? -krzykn�� dono�nie.W odpowiedzi ochryp�y �miech zagrzechota�, jakby gruz sypa� si� do studni.Ponad wrzaski wzbi� si� g�os komendy.Dum, dum, dum - grzmia�y gdzie� w doleb�bny.Szybkim ruchem Gandalf podsun�� si� do w�skiej szpary uchylonych drzwi iwytkn�� przez ni� swoj� ró�d�k�.O�lepiaj�ca b�yskawica o�wietli�a sal� iprowadz�cy do niej korytarz.Czarodziej na sekund� wychyli� g�ow� za drzwi.J�kn�y ci�ciwy, z g��bi korytarza �wisn�y strza�y, Gandalf uskoczy� wstecz.- Orkowie, ca�� chmar� - rzek�.- S� mi�dzy nimi olbrzymi, najz�o�liwsi, czarniUrukowie z Mordoru.Na chwil� ich wstrzyma�em, ale id� z nimi jeszcze jakie�inne stwory.Olbrzymi jaskiniowy troll, zdaje si�, mo�e nawet kilku.Odwrótt�dy by�by beznadziejny.- Wszystko jest beznadziejne, je�eli id� tak�e drugim korytarzem - powiedzia�Boromir.- Z tej strony na razie nic nie s�ycha� - odpar� Aragorn, który nads�uchiwa� uwschodnich drzwi.- Tu korytarz opada w dó� schodami i oczywi�cie nie prowadziz powrotem do sali.Ale nie ma sensu ucieka� na o�lep, kiedy po�cig jest takblisko.Drzwi nie mo�emy zabarykadowa�.Klucz zgubiony, zamek strzaskany, aprzy tym te drzwi otwieraj� si� do wn�trza.Musimy najpierw jakim� sposobemwstrzyma� nieprzyjaciela w rozp�dzie.Jeszcze si� ta sala Mazarbul stanie dlanich postrachem! - doda� z zawzieto�ci�, próbuj�c ostrze swego miecza,Andurila.Ci�kie kroki zadudni�y w korytarzu.Boromir rzuci� si� na drzwi i zatrzasn�� jew�asnym ci�arem, potem zaklinowa� od�amkami mieczy i ko�kami.Dru�yna cofn�asi� pod przeciwleg�� cian�.Lecz nie mogli jeszcze ucieka�.Zachodnimidrzwiami wstrz�sn�� pot�ny cios, zacz�y si� z wolna uchyla�, ze zgrzytemodpychaj�c kliny.Przez szpar�, z ka�d� sekund� szersz�, wsun�a si� olbrzymiar�ka, potem rami� okryte ciemn� skór� i zielonkaw� �usk�.Wielka, p�aska,pozbawiona palców stopa wdar�a si� do�em.W korytarzu zaleg�a �miertelnacisza.Boromir skoczy� naprzód i r�bn�� z ca�ej si�y, ale miecz z brz�kiem wypad� muz dr��cej r�ki, odbiwszy si� od ramienia poczwary.Ostrze by�o wyszczerbione.Nagle w sercu Froda - ku jego wielkiemu zdumieniu - zawrza� straszliwy gniew.- Za Shire! - krzykn��.Jednym susem podbieg�szy do Boromira schyli� si� id�gn�� potworn� stop� ��de�kiem.Rozleg� si� ryk, noga cofn�a si� gwa�townie,omal nie wyrywaj�c mieczyka z d�oni hobbita.Czarna posoka �cieka�a z ostrza idymi�a na pod�odze.Boromir napar� na drzwi i zatrzasn�� je znowu.- Niech �yje Shire! - krzykn�� Aragorn.- Dobrze gryz� hobbici.Masz wspania��bro�, Frodo, synu Droga.Co� ci�kiego hukn�o o drzwi raz, drugi i trzeci.tarany i m�oty wali�y w niez rozmachem.Drzwi trzasn�y, zachwia�y si�, otworzy�a si� w nich szerokaszpara.Bzykn�y strza�y, ale odbi�y si� od pó�nocnej �ciany i nie czyni�cnikomu szkody spad�y na ziemi�.Róg zagra�, orkowie jeden za drugim z tupotemwskakiwali do komory.Ilu ich by�o, nikt spo�ród dru�yny nie liczy�.Natarlijak burza, ale nie spodziewali si� tak zaci�tego oporu.Legolas z �ukuprzestrzeli� niejedn� gardziel [ Pobierz całość w formacie PDF ]

Search

Podstrony