Jrr Tolkien Wyprawa (1 z 2) (5)

[ Pobierz całość w formacie PDF ]
.Boj�c si� rozdzieli� i zab��dzi�, trzymali si� bliskojeden tu� za drugim; Frodo na czele, potem Sam, Pippin, a ostatni Merry.Dolinaci�gn�a si� bez ko�ca.Nagle Frodo spostrzeg� przed sob� co�, co obudzi�o wnim nadziej�: po obu stronach poprzez mg�� majaczy�y jakie� ciemniejszekszta�ty.Mog�o to znaczy�, �e zbli�yli si� wreszcie do otwartej mi�dzywzgórzami pó�nocnej bramy.Gdyby im si� uda�o j� przeby�, byliby uratowani.- Naprzód! Za mn�! � krzykn�� przez rami� do towarzyszy i pop�dzi� kuca.Lecznadzieja pr�dko ust�pi�a miejsca zdumieniu i rozczarowaniu.Ciemne sylwetkiwyst�pi�y wyra�niej, lecz zmala�y i niespodzianie Frodo ujrza� tu� przed oczymaspi�trzone z�owrogo i lekko pochylone ku sobie wzajem dwie wielkie stercz�ceska�y, niby filary nie sklepionej na górze bramy.Nic podobnego, o ile móg�sobie przypomnie�, nie dostrzeg� w dolinie, kiedy jej si� przygl�da� w po�udnieze szczytu wzgórza.Przejecha� mi�dzy ska�ami sam nie wiedz�c kiedy i jak;natychmiast otoczy�y go ciemno�ci.Kucyk chrapn�� i stan�� d�ba, Frodo spad� zsiod�a.Obejrza� si� i stwierdzi�, �e jest zupe�nie sam: przyjaciele gdzie�znikn�li.- Sam! � krzykn��.� Pippin! Merry! Do mnie! Czemu si� nie trzymacie razem?Nie by�o odpowiedzi.Zdj�ty strachem Frodo przebieg� z powrotem przez kamienn�bram� krzycz�c dzikim g�osem: �Sam! Sam! Merry! Pippin!� Kucyk skoczy� w mg�� iznikn��.Frodowi wyda�o si�, �e gdzie� daleko kto� zawo�a�: �Hej! Frodo! Hej!�Frodo sta� przed stercz�cym, ogromnym g�azem wpatrzony, ws�uchany w ciemno��.G�os szed� jakby od wschodu, od lewej strony.Rzuci� si� w tym kierunku ibiegn�c zauwa�y�, �e pnie si� stromo pod gór�.Pi�� si� i nie przestawa�nawo�ywa� przyjació�, krzycz�c coraz bardziej gor�czkowo; jaki� czas nie by�oodpowiedzi, wreszcie sk�dsi�, z wysoka i z daleka, poprzez mg�� dosz�o s�abe,nik�e wo�anie: �Frodo! Hej!� � i zaraz potem krzyk jakby: �Ratunku!� powtórzonyraz, drugi i trzeci; za ostatnim razem zabrzmia�o to jak przeci�g�y j�k, nagleurwany.Frodo, kieruj�c si� tym g�osem, par� naprzód co si�, lecz ciemno��zapad�a ju� zupe�na, noc czarna zwiera�a si� wokó� niego, tak �e nie by� pewienkierunku.Mia� wra�enie, �e idzie nieustannie pod gór�.W pewnej chwili poczu� pod stopami poziomy teren i tylko to pozwoli�o muzorientowa� si�, �e osi�gn�� wreszcie gra� grzbietu czy mo�e szczyt pagórka.Mimo �e zm�czony i spocony � dr�a� z zimna.Doko�a zalega�a nieprzeniknionaciemno��.- Gdzie jeste�cie?! � zawo�a� zrozpaczony.Nikt nie odpowiedzia�.Frodo nas�uchiwa�.Nagle uprzytomni� sobie, �e jest corazzimniej i �e wiatr si� podnosi, lodowaty wiatr.Pogoda si� zmienia�a.Mg�aprzep�ywa�a teraz ko�o niego poszarpana na strz�py i w�ókna.Widzia� par�w�asnego oddechu, ciemno�� jakby si� odsun�a i zrzed�a.Frodo spojrza� w gór�i zobaczy� ze zdziwieniem, �e blade gwiazdy ukazuj� si� mi�dzy pasmamip�dz�cych z wiatrem chmur i mgie�.Wiatr ju� �wista� w trawie.Wyda�o mu si� znów, �e s�yszy st�umiony krzyk, i ruszy� w t� stron�; w tejsamej chwili mg�a zwin�a si� i rozst�pi�a, ods�aniaj�c wygwie�d�one niebo.Jednym rzutem oka Frodo zorientowa� si�, �e zwrócony jest twarz� ku po�udniowii znajduje si� na kopulastym szczycie, na który wspi�� si� od pó�nocnegowschodu.Po prawej r�ce, na tle zachodniej cz�ci nieba, dostrzeg� czarnykopiec: wznosi� si� tam ogromny Kurhan.- Gdzie jeste�cie?! � krzykn�� raz jeszcze, rozdra�niony i wyl�k�y.- Tutaj! � odpowiedzia� g��boki, zimny g�os dobywaj�cy si� jakby spod ziemi.�czekam na ciebie- Nie! � powiedzia� Frodo, ale nie uciek�.Kolana ugi�y si� pod nim, pad� naziemi�.Zrazu nic si� nie sta�o, nie odezwa� si� najl�ejszy bodaj szmer.Kiedyjednak, dr��c ca�y, podniós� wzrok, ujrza� wysok� posta� niby cie�przes�aniaj�c� mu gwiazdy.Posta� schyli�a si� nad nim.Zobaczy� oczy, okropniezimne, chocia� rozjarzone blaskiem, przenikaj�cym jak gdyby z wielkiej dali.Poczu� u�cisk r�k, zimniejszych i twardszych ni� �elazo.Od lodowategodotkni�cia mróz przeszed� mu po ko�ciach i Frodo straci� przytomno��.Gdy j� znowu odzyska�, zrazu nie móg� sobie przypomnie� nic prócz uczucia grozy.Potem nagle zrozumia�, �e jest uwi�ziony bez ratunku.Znalaz� si� pod Kurhanem.Porwa� go upiór Kurhanu i zapewne ju� obezw�adni� strasznymi czarami, o którychtyle mówi�y legendy, opowiadane l�kliwym szeptem.Frodo nie �mia� poruszy� si�,le�a� tak, jak si� ockn��: na wznak, z plecami przylgni�tymi do zimnegokamienia, z r�kami z�o�onymi na piersi.Strach Froda by� tak wielki, �e zdawa�mu si� cz�stk� otaczaj�cych ciemno�ci, a mimo to hobbit wspomnia� Bilba ihistorie, które wuj opowiada�, wspólne w�ócz�gi po �cie�kach Shire�u, opowie�cio w�drówkach i przygodach.Ziarnko odwagi �yje utajone (nieraz, co prawda, do��g��boko) w sercu najbardziej nawet spasionego i nie�mia�ego hobbita i czeka namoment jakiego� ostatecznego i rozpaczliwego niebezpiecze�stwa, �ebyzakie�kowa�.Frodo nie by� ani bardzo spasiony, ani szczególnie nie�mia�y;przeciwnie � chocia� sam o tym nie wiedzia� � Bilbo (i Gandalf tak�e) uwa�a� goza najdzielniejszego hobbita w kraju.Pomy�la�, �e to koniec przygody, koniecokropny, ale ta my�l doda�a mu si�.Spr�y� si� jak do skoku, nie le�a� ju�biernie jak bezwolna ofiara.Gdy tak le��c rozmy�la� i skupia� si�y, spostrzeg� nagle, �e ciemno�� zaczyna zwolna ust�powa�, a doko�a narasta blade, zielonkawe �wiat�o.Zrazu nie pomog�omu to w rozeznaniu miejsca, w którym si� znajdowa�, bo �wiat�o jak gdybypromieniowa�o z jego cia�a i z ziemi wokó� niego, nie dosi�gaj�c jeszcze stropuani �cian.Obróci� si� na bok i w zimnym blasku zobaczy� Sama, Pippina iMerry�ego.Spoczywali tu�, wyci�gni�ci na plecach, twarze mieli �miertelnieblade, ubrani byli w biel [ Pobierz całość w formacie PDF ]

Search

Podstrony