Adam Winiewski Snerg Robot

[ Pobierz całość w formacie PDF ]
.Czyludzie spoza kraty mogli by� p�odami i narz�dziami Mechanizmu? Zatrzymywa�emsi� kolejno nad ró�nymi wydarzeniami, to mów widzia�em je wszystkie razem -splecione w jeden g�szcz.Postawieni przed niebezpiecze�stwem, które powinno ich zjednoczy�, mieszka�cyschronu nie byli solidarni.By� mo�e, jakie� zasadnicze ró�nice zda� w oceniesytuacji wywo�a�y ju� dawno roz�am, a nast�pnie ukryt� i nieprzejednan� walk�.Czy trwa�a ona mi�dzy lud�mi i si�ami Mechanizmu? Je�eli tak by�o istotnie, too co toczy�a si� ta walka? Przecie� nie o �ycie ani o �adne warto�cimaterialne.Wolno�ci te� nikt tutaj nikomu nie móg� ju� bardziej ograniczy� odczasu, kiedy zamkn�y si� centralne szyby; a czy schron spoczywa� na miejscu,czy trwa� w nieustannym ruchu - jaki� nierozwi�zalny konflikt trawi� wci�� jegomieszka�ców i kierowa� na drog� podst�pnych zmaga�, sk�ania� do intryg iszanta�u, skoro nikt - poza abstrakcyjnym dla nich poj�ciem Mechanizmu - niemóg� mie� i nie mia� �adnego wp�ywu na jego p�d?Poszed�em do magazynu, gdzie wczoraj niechc�cy uwi�zi�em Raniela, przysz�o mibowiem do g�owy, �e mog� tam znale�� co� do jedzenia.Nie pomyli�em si�.Madypobytu Raniela pomog�y mi w poszukiwaniach: dostrzeg�em w jednym z k�tówroz�o�ony na pod�odze plan Kaula-Sud i opró�nion� puszk�.Obok na pó�kach sta�okilka skrzynek z konserwami.Zabra�em ze sob� du�� paczk� biszkoptów, puszk�zg�szczonego mleka i cztery konserwy mi�sne.W ch�odni znalaz�em cytryny.Zaopatrzy�em si� te� w nowe butle z tlenem i wsun�wszy do kieszeni plan miasta,wróci�em do pokoju cieni.Le�a�a na tapczanie z r�koma wyci�gni�tymi wzd�u� cia�a i z przekrzywion� nabok g�ow�, tak samo, jak mia�a zwyczaj wypoczywa� wówczas, na górze, kiedyjeszcze nie by�em dla niej ca�kowicie obcy i kiedy przez d�ugie godziny,niepewni przydzielonego nam losu, ws�uchuj�c si� we w�asne oddechy,wpatrywali�my si� razem w noc.Spa�a.Podszed�em bli�ej cicho na palcach izajrza�em jej w twarz.Usta mia�a lekko otwarte, spieczone wargi i si�ce podoczami; wpatrywa�em si� we w�osy, proste i d�ugie, przesypane na jedn� stron�;zdradza�y na ko�cu nierówne ci�cia no�em, którym oddzieli�em je od podstawycylindra, najwcze�niej - na samym pocz�tku naszej drogi w nowy �wiat.Wszystkosi� zgadza�o w najdrobniejszych szczegó�ach - pragn��em w to uwierzy�.Usiad�em cicho na krze�le i otworzy�em puszk� z konserwami.Jad�em.ze wzrokiemutkwionym w jej postaci.Czeka�em, a� si� sama obudzi.Spa�a niespokojnie.Po godzinie przeczo�ga�a si� na nowe miejsce.Co jaki� czas cia�em jejwstrz�sa� krótki nerwowy dreszcz; prze�ywa�a co� przykrego we �nie, próbowa�akrzycze� i koszmar, który j� tam gn�bi�, nie pozwoli� mi ju� d�u�ej zwleka�.Po�o�y�em d�o� na jej czole.Drgn�a, otwieraj�c oczy.Wpatrywa�a si� we mnie czarnymi otworami �renic.Kiedy wraca�em na krzes�o, podnios�a si� szybko na �okciu.- Ino - szepn��em z nadziej� w g�osie.Milcza�a dalej.- Widzisz mnie pierwszy raz?Oczy mia�a szeroko otwarte.Drobne kropelki potu zal�ni�y na jej czole.Mo�eczyni�a rozpaczliwe wysi�ki, by przywo�a� jaki� zamglony obraz; zdawa�o mi si�przez krótk� chwil�, �e nieznaczny u�miech przemkn�� po jej ustach, lecz zarazsp�yn�� na nie ten sam obcy cie�.- Tak.pami�tam.- Pami�tasz? - Serce wali�o mi jak m�otem.Zerwa�em si� z miejsca.- Mów.!Co?- Na korytarzu.chyba wczoraj albo dzi�.- Nic wi�cej ?- Teraz przypominam sobie.- Wi�c mnie poznajesz! Wiesz ju�, kim jestem?Zaprzeczy�a powolnym ruchem g�owy.Z oczami utkwionymi gdzie� daleko poza mn�,jakby wci�� jeszcze patrzy�a w swój sen, wsta�a z tapczanu.- Czy chcesz przez to powiedzie�, �e masz w umy�le obraz cz�owieka, któregozna�a�, ale on nie ma nic wspólnego ze mn�?- Nie, to nie to.- Wypowiedz si� ja�niej.- Widz� pana dopiero drugi raz.Spotkali�my si� na korytarzu.Opad�em na krzes�o i ukry�em twarz w d�oniach.Siedzia�em tak przez kilka minutjak martwy.Chyba my�la�em o Mechanizmie.O celu naszym w�ród pancernych �cian,o drodze poprzez g�szcz i o nieuchwytnej zagadce transplantacji pami�ci.My�la�em o okrutnej woli zniszczenia tej wielogodzinnej nocy, która ju� raz nazawsze - po��czy�a mnie z In�.I nie spostrzeg�em si� nawet, gdy r�ka zacisn�a mi si� w pi��; patrzy�em nani� t�pym wzrokiem i jak na ironi� zobaczy�em na palcach zabli�nione ju� �ladypo z�bach Iny - pami�tk� zawarcia znajomo�ci.- Patrz.- unios�em pi��, w nag�ym porywie przenosz�c j� nad tapczanem -ugryz�a� mnie wtedy w r�k�, gdy ci odcina�em w�osy.Czy tego nie wida�?Pokiwa�a g�ow� ze smutkiem.Nie chcia�a mnie brutalnie wyprowadzi� z b��du.Zreszt�, wiedzia�em ju�, �e skin�a nie tyle nad r�k�, co nade mn�; taki by�em�mieszny w tej naiwnej potrzebie przedstawienia dowodu rzeczowego, �e mog�abyteraz wzi�� mnie za wariata.- Bardzo si� wyg�odzi�a�? - zmieni�em temat.Odwróci�em si� do sto�u, gdziez�o�y�em przyniesion� z magazynu �ywno��.- S� biszkopty, ale mo�e woliszkonserwy?Przenios�em wszystko na tapczan, aby mog�a je�� le��c.Domy�la�em si�, �emusia�a by� zm�czona po wyprawie do miasta.Zobaczy�em j� poprzez otwarte drzwi�azienki, gdy pochylona nad wann� pi�a wod� wprost z kranu.Wróci�a chwiejnymkrokiem.Ogarn�a �akomym spojrzeniem przygotowan� na tapczanie kolacj� izerkaj�c niespokojnie w stron� wyj�ciowych drzwi, zapyta�a ni st�d, ni zow�d:- Co teraz b�dzie?- Jak to co? Jedz.- Ale ja.- urwa�a.Mia�a niewyra�n� min�.- Boisz si� mnie?- Zaj�am panu tapczan.czy tak?- Ach, o to ci chodzi.No, szczerze mówi�c, wtargn�a� tutaj bezprawnie -spróbowa�em za�artowa� wi�c, gdy zjesz, wrócisz do siebie.Mieszkasz pewnie wluksusowym apartamencie.Patrzy�a na mnie niepewnie.- Nie martw si� ju�.Ten pokój do nikogo nie nale�y.- Pan tu nie mieszka?- Czasami.Si�gn�a po mleko i biszkopty.- Wynios� si� st�d, kiedy tylko zechcesz.- powiedzia�em po d�u�szej chwilimilczenia.- Lecz skoro ju� zawarli�my znajomo��, mów mi Net.- A ja nazywam si� Elta Demion, wiesz?- O tak! Zapami�ta�em doskonale.Usiad�a.Chocia� przez wiele ostatnich godzin musia�a pewnie po�ci� zkonieczno�ci i wygl�da�a ju� bardzo mizernie, jad�a bez apetytu.Mia�a na sobiekrótk� letni� sukienk�, mo�e t� sam�, w której po d�ugiej nieobecno�ci wróci�araz do pokoju i kl�kn�a przy mnie na dywanie, gdzie dogorywa�em w pó��niebli�szym �mierci ni� jawy, pod miazg� nieledwie namacalnej czerni, wpatrzony wotch�a�, sk�d wychyla�a si� ku nam g��boka �renica nieokre�lonej postaciMechanizmu [ Pobierz całość w formacie PDF ]

Search

Podstrony